همراهی اختلال بیش‌فعالی – نقص توجه و اختلالات اضطرابی: ژنتیک یا محیط؟
حدود ۲۵ تا ۵۰ درصد از کودکانی که دچار اختلال بیش‌فعالی ، نقص توجه هستند، علائمی از اختلالات اضطرابی را نیز نشان می‌دهند. همچنین، ۳۰ درصد از کودکانی که دچار اختلالات اضطرابی هستند، علائم اختلال بیش‌فعالی، نقص توجه را نیز نشان می‌دهند. همراه بودن اختلال بیش‌فعالی-نقص توجه با اختلالات اضطرابی در عملکردهای شناختی نقائصی ایجاد می‌کند. بروز بیش فعالی به تنهایی، با نقائص بیشتر در عملکردهای شناختی، فعالیتهای تحصیلی، اجتماعی و اعتماد به نفس پایین همراه است.
حمایت والدین از کودکان دارای اختلال بیش فعالی – نقص توجه
یکی از عواملی که در والدین کودکان دارای اختلال بیش فعالی – نقص توجه دیده میشود، سبک فرزند پروری آنها است. نوعی از سبک فرزندپروری است که در آن کودکان بیش از حد حمایت و محافظت می‌شوند. حمایت بیش از حد به این کودکان یاد می‌دهد که جهان ناامن و غیرقابل پیشبینی است. نتیجه آن خواهد بود که این کودکان قادر به مقابله مناسب و یا یافتن امنیت نیستند. از طرفی حمایت و محافظت بیش از حد از این کودکان، منجر به محدود کردن فعالیتهای آنان میشود و در نتیجه فرصت تجربه کردن و یادگرفتن مفهوم خطر و آسیب و یا پیامدهای طبیعی رفتار را از آنان می‌گیرد.
نقش عوامل ژنتیکی
با اینکه عوامل ژنتیکی و عصبی می‌توانند از دلایل بروز همزمان این دو اختلال باشند، مطالعات جدید در این زمینه نشان داده‌اند که سبک فرزندپروری بیش از حد حمایت‌کننده عاملی میانجی است که میتواند منجر به بروز علائم اختلالات اضطرابی درکودکان دارای اختلال بیش فعالی – نقص توجه شود. چرا که این والدین اجتناب را در این کودکان تشویق کرده و به کودکان القا میکنند که قادر به انجام امور به تنهایی نیستند. در یک مطالعه اخیر ۳۷۶ کودک دارای اختلال بیش فعالی – نقص توجه در سن ۳، ۶ و ۹ سالگی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج این مطالعه نشان داد کودکانی که والدین آنها بیش از حد حمایت کننده بودند، به صورت معناداری بیشتر از سایر کودکان علائم اختلالات اضطرابی را نشان دادند.
